الهی که بخت تو را وا کنم
تو را توی بخت خودم جا کنم
خودم را که عمری است گم کرده ام
خوشا در نگاه توپیدا کنم
دلم را به دست تو یاغی دهم
خودم را به دست تو رسوا کنم!
عروس تک خاندانم شوی
تو را مثل غنچه شکوفا کنم
خودت مادر بچه هایم شوی
خودم را کنار تو بابا کنم!
«من» از دست تنهایی آزرده ام
بیا با «تو» ایجاد یک «ما» کنم
شروطت قبول است و حرفت سند
سند را بیاور که امضا کنم
دو چیز است کمبود من: عشق تو
و آهی که با ناله سودا کنم!
مبادا تصور کنی قادرم
تو را صاحب باغ و ویلا کنم
ولی می توانم به اعجاز شعر
تو را ساکن کاخ رویا کنم
الهی تو سارای من باشی و
خودم را به این حیله دارا کنم
نبین ظاهرم را، مجالی بده
که خود را برای تو معنا کنم
نبین ظاهر تق و لق مرا
من آنم که با شعر غوغا کنم
بیا بعد از این نان شاعر بخور
که تا چاقی ات را مداوا کنم
به یک گونی پر شبیهی گلم!
بیا هیکلت را مقوا کنم
خودم حسن یوسف ندارم، ولی
تو را می توانم زلیخا کنم!
در باغ سبزی نشانم بده
که باغ دلت را مصفا کنم
بیا جای دریای پول و رفاه
تو را غرق اشعار زیبا کنم!
یادمه بچه که بودیم می رفتیم نانوایی پولها ی کاغذی رو می شستیم می چسبوندیم پشت تنور که خیلی گرم بود بعد خشک که می شد یه پول نو شده بود
یادته یه بار با همدیگه شعرهای فروغ و سهراب رو دوره کردیم من یه شعر می خوندم تو یه شعر یادش به خیر
بچه که بودیم فکر می کردیم به هر چیزی که فکر کنیم یا آرزو کنیم می رسیم اما بزرگ که میشی می بینی ممکنه ارزوهات با ارزوهای بعضی از اطرافیانت جورنباشه بعضی وقتها به نفع اونها کنار میکشی ،بعضی وقتها انقلاب میکنی ،بعضی وقتها مثل این روزهای من ارام بی سرو صدا میکشی کنار ،وبعد تا به این نتیجه برسی که باید چیکار کنی کار از کار گذشته.
کاش یه روز چشم باز کنم ببینم بچه ام برم پی بازی ،برم داخل کوچه با بچه ها هفت سنگ بازی کنم بی خیال همه چیز بشم وفکر کنم زندگی همیشه همینطوریه،
برگردم به گذشته ها وبعد یک روزی که امدین خونه ما هی دنبال این بگردم که سر صحبت رو با تو باز کنم بعد کنارت بشینم بعد بی توجه به نگاه اطرافیانم با تو حرف بزنم از هر دری ،چه فرقی می کنه در مورد چی حرف بزنیم وبعد عاشقت بشم درسته که برای از تو درو بودنت خیلی زجر کشیدم اخرش هم تو بلاتکلیفی موندم اما هنوز هم اگه برگردم به گذشته عاشقت می شم عاشق تو ...
این روزها زندگی خوب نیست ،بیکاری از یه طرف ،بعدش ادمهایی که یه عمر بهشون خوبی کردی یهو می زارنت کنار وحتی کوچکترین خواسته ات رو رد می کنن ، از یه طرف این سردر گمی عجیب ،که یه روز با مسجدی بعدش یه روز با می خونه تکلیف زیاد معلوم نیست ، یه روز به تو فکر می کنم ،یه روز به نبودت ،هیچ کسی کمکت نمیکنه ،همه خودشون رو میکشن کنار زمانی که بهشون نیاز داری ،وبعد با کمال پر رویی از تو کمک می خوان ،زندگی این روزها خیلی عجیب شده ،فقط خدا خدا می کنم ارشد دانشگاه شاهد دربیام برم تهران هم درس بخونم هم کار کنم دیگه واقعا خسته شدم خسته.....فقط یک انقلاب بزرگ در زندگی من می تونه منو نجات بده نمی دونم....
بعضی وقتها یک شعر می تواند بهتر از خودمان حال و هوایمان را تشریح کند
می دونی چند وقته ندیدمت دوسال دوماه .....
چه فایده حرفها مرا به تو نمی رسانند فقط دلخوشیم را با انها قسمت می کنم.
قیصر امین پور
این روزها
در خوابهای کودکی ام
در خوابهای کودکی ام
هر شب طنین سوت قطاری
از ایستگاه می گذرد
دنباله ی قطار
انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد
انگار
بیش از هزار پنجره دارد
و در تمام پنجره هایش
تنها تویی که دست تکان می دهی
آنگاه
در چارچوب پنجره ها
شب شعله می کشد
با دود گیسوان تو در باد
در امتداد راه مه آلود
در دود
دود
دود...
خدا ما رو ببخشه و بعضی از معلمها رو....
یا دمه یه معلمی داشتیم تو ابتدایی به اسم قزلباش نصف بچه های کلاس رو یک و نیم ساعت نوبتی با شیلنگ زد هنوز صدای گریه ام تو گوشمه...
یه معلمی داشتیم تو راهنمایی ،معلم عربی ،یه بار به من گفت بچه جان تخته سیاه رو کج ننویس درست بنویس منم به شوخی گفتم از فردا میرم خطاطی یاد میگیرم اونم یه سیلی محکم زد زیر گوشم نمی دونم الان زنده است یانه خدا حفظش کنه
یه معلم داشتیم تو راهنمایی، بچه ها بهش می گفتن انجیر ، همیشه سرکلاس تاریخ می گفت :قاسمی بخون
بچه ها همیشه با اعتراض می گفتن چرا قاسمی،همیشه اون می خونه...
بچه های شریعتی یادتونه یه معلمی داشتیم به اسم مهدویان ،شمالی بود همیشه وقتی میومد کلاس بچه ها داد می زدند ماهی ماهی ...بعد وقتی درس می داد وسط برخی قضیه های ریاضی می نوشت (چرا ) که بچه ها برن خودشون دلیلشو پیدا کنن جالبه یکی از بچه تو امتحانات هم تو جواب سوالات همون چرا ها رو نوشته بود اقای مهدویان می گفت :(با همون لهجه شمالی) من گفتم چرا؟ شما چرا ،چرا نوشتین
یادش به خیر....
یه معلم داشتیم به اسم رجایی پور دبیر شیمی بود خدا حفظش کنه خیلی معلم خوبی بود خیلی اذیتش کردیم خدا ما رو ببخشه
تو دانشگاه هم که خیلی از استاد به علت اینکه متلک زیاد می گفتیم می انداختنمون بیرون...شده بودیم سوژه....