من یک سربازم

ساعت هفت و سی دقیقه 

وسایلت را بر می داری و می روی وبا کلی تاخیر و کلی خدا حافظی راهی کرمانشاه می شوی از بدشانسی همه انهایی که در اتو بوس هستند می افتند یک پادگان وتو تنها می افتی جای دیگر به این می گویند بد شانسی  می افتی پادگان مرزبانی شهید رجایی ناجا اما اینجا اخر بد شانسی نیست بد شانسی بد تر این است که همه کسانی که در اینجا آموزش می بینند می افتند مرز .همه به بد شانسی ات ایمان می آورند ولی تو می گویی حتما مصلحت من همین است .ساعت هشت شب می رسی پادگان نرسیده اذیت ها شروع می شود فردایش پذیرش می شوی ومی شوی یک سرباز، لباس می دهند و هر چه که نیاز داری از مسواک و خمیر دندان گرفته تا لباس زیر و..... 

اینجا پادگان است وبه قول فرمانده در کشور ما دیواری کوتاه تر از دیوار سرباز وجود ندارد اولش خیلی سخت است ،یک نفر زنجانی در بین 600 نفر ،ولی تو نباید خودت را ببازی اینجا نباید به کسی رو بدهی آخر اینجا پادگان است . 

اولین روزهای پادگان به اندازه یک سال می گذرد اینجا همه کردی حرف می زنند یا لری و یا عربی اینجا فارس و ترک واقعا نایاب است اما یواش یواش عادت می کنی مثل دانشگاه اینجا دوستانی پیدا می کنی وانقدر می خندیم دور هم که از انرژی ما از اول صبح تا شب متحیر می شوند .دوست ابادانی و دوستان کردی همه و همه خوبند اینجا همه چیز عالی است . 

مثل دانشگاه یک روز سر کلاس آنقدر به فرمانده متلک می گویی که فرمانده همه را مجبور می کند برای تو دست بزنند خودش می گوید یک نفر از زنجان یکه وتنها بلند شود بیاید اینجا واین همه متلک به فرمانده بگوید ونترسد جای تشویق دارد وهمه بچه ها می خندد . 

 اینجا گاهی وقتها حوصله ما که سر می رود یکی عربی می خواند دیگری کردی و دیگری لری بچه ها به اصرار از من می خواهند برایشان ترکی بخوانم  ومن با سوز ترانه "کوچه لر  سو سپشم " رو می خونم وهمه خوششان می اید  

اینجا پادگان است فقط یک سرباز می داند که یک اسلحه پنج کیلویی در یک صبگاه مشترک چه سنگینی عظیمی دارد اینجا همه می دانند بشمار سه یعنی چه همه می دانند خواب چه ارزشی دارد همه می دانند توبیخ یعنی چه تنبیه یعنی چه همه می دانند که تنبیه برای همه است وتشویق برای یک نفر اینجا هر کس وظیفه ای دارد. 

ادامه دارد