دوستت دارم محمد جان

 اسم کاملش محمد امینی بود

پنج شنبه تو مجلس ترحیم یکی از بستگان بودیم که خبر رسید پسر خاله ام تو اتوبان تهران کرج تصادف کرده وفوت شده  تا حالا برای فوت  کسی این همه ناراحت نشده بودم میشه گفت داغون شدم یه جوونه بیست و هفت ساله که تازه می خواست ازدواج کنه  چقدر پسر خوبی بود خدا رحمتش کنه 

خیلی دوستش داشتم   یه فاتحه بخونید برای همه آدمهایی که تو زندگیتون از دست دادید

از اون روز تا حالا همش تو این فکرم که زندگی حتی به یه تار مو هم بند نیست  شاید این آخرین نوشته من باشد کسی چه می داند  

اولین بار این شعر رو چهار سال پیش تو داستان گندم خوندم رمان بدی نبود  

وحالا یاداین شعر افتادم افتادم 

مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید (فروغ فرخزاد)

مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید در بهـــــاری روشن از امــواج نـــور در زمستــــان غبــــار آلــــــود و دور یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شور مرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـا روز پـــوچی همچو روزان دگــــــــر ســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــا دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــار گـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سرد ناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد خـاک می خواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ای در بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ای می رهم از خویش و می مانم ز خویش هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای خیره می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا می فشـــــارد خاک دامنگیر خــــاک ! بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه فارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ