باش با من

کاش آدمهای زندگی ام به گل سوسن می گفتند: شما

کاش همه شاعر بودند وشب شب از اسمان دلشان ستاره می چیدند وروز هنگام می  

فروختند

کاش در کتاب اول دبستان بابا نان نمی داد کاش فکر نان نبود

 من از حسی زیبا در انتهای صحبتی لبریزاز احساس می آیم

چقدر وقتی بزرگ می شویم سنگین می شویم از احساسهای پوچ ودلخوشی های احمقانه

                                                    شعر من

برای تو عشق من

مهتاب من قدری بخند بر من که شیدا گشته ام

                                        بر من که عمری با دلت تنهای تنها گشته ام

محبوب من با من مگو تا درکشم فریاد خود

                                         چون حال روز من ببین گویی تماشا گشته ام

از آن خزان خسته و درگیر فصلی بی فروغ

                                         آری منم در عشق تو، فصلی مصفا گشته ام

در کوچه ای از بخت بد، افتاده چشمم بر رخت

                                         آری منم پنهان به پستویی، که رسواگشته ام

گر برده ای من را زمن، آزرده ای این قلب من

                                            روزی که پس گیرم تو را، حل معما گشته ام

معشوق من، دردانه ام، نور چراغ خانه ام

                                               ای در منی و من  ز تو،  پیدای پیدا گشته ام