نترس من هستم

سال 88 را با ایستادن روی پلهای عجیب و غریب  اصفهان آغاز کردیم  سال را با خوبی  

شروع کردیم   شاکی نیستم ولی سالی نبود که از آن به خاطره تعبیر کنم نصفه های 

....... تابستان نفسم بند آمد تا بریدن چند نفسی بیش نبود . وسوختم تا

اما امسال را خوب آغاز کردم  حرفها داشتم که زودتر بزنم اما مگر شد یک لحظه خودم را با 

  خودم تنها بگذارم . امسال هم سفری کردیم . وشاید سیزدهمین روز امسال تمام 

  نداشته هایم را جبران کرد . و...امیدوارم سال خوبی داشته باشیم  

ومن نشسته ام تا انتشار متنی بی مایه از من با پنجره ها چیزی نمانده است . نه شاکی 

نیستم تو آمدی اما چه کم مایه وچه بی  فروغ ..ای فروغ شبهای من  

من امروز چیزهای تازه کشف کرده ام کشف کرده ام  که می توان ما ه را با حرف به ایوان 

 خانه دعوت کرد ومست شد از تمام داراها وندارها ... 

من خوبم نترس می دانم در ذهن مغشوش خود چه می نویسم . وکاش تو هم می 

 دانستی  . این همه در وجود منی وبی خبر از من ... عجیب نیست .  

می دانم  می دانم نشسته ای به روبرو ومی نگری به همان سرو های بلند روبروی خانه 

خسته نیستی  من خسته نیستم  از تو دورم ولی به این زودی ها نمی برم نترس شاید 

 تو هرگز پی به این راز نبری  ومن از همین می ترسم  می ترسم روزی تو نباشی وآن 

 حسی در من که بودنت را در دنیاهای موازی به خودم پیوند بزنم 

 می ترسم 

تمام این گریه های شبانه را واین ستاره شمردن هایم را واین خط خوردن از وادی زندگی را 

 با خود به هیچ ببرم 

می ترسم 

می ترسم تمام آواز گنجشکها را با حس پنهان عاشق شدن به هیچ ببرم 

این همه من بودم  حتی تو هم من بودی پس چگونه من خود خواهم شد 

 بشتاب دارد 

 برای 

 پیوند دادن دنیاهای موازی در تقاطع حادثه ها دیر می شود