حسرت ناظم حکمت

صد سال شد که رویت را ندیده ام 
کمرت را در آغوش نگرفته ام 
در درون چشمانت نایستاده ام 
از روشنایی ذهنت سوال ها نپرسیده ام 
و به گرمای بطن ات دست نکشیده ام
 
زنی در شهری 
صد سال است که انتظار مرا می کشد
 
در همان شاخه ی درخت بودیم 
در همان شاخه ی درخت
از همان شاخه افتادیم و جدا گشتیم

در میان مان صدها سال زمان 
صدها سال راه دور
 
صدها سال است که 
در تاریک روشنا از پی ات می دوم

ناظم حکمت 
مترجم : مجتبی نهانی