روزهای دلتنگی

 

درد واره‌ها

دردهای من جامه نیستند تا ز تن در آورم چامه و چکامه نیستند تا به رشته ی سخن درآورم نعره نیستند تا ز نای جان بر آورم دردهای من نگفتنی دردهای من نهفتنی است دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست درد مردم زمانه است مردمی که چین پوستینشان مردمی که رنگ روی آستینشان مردمی که نامهایشان جلد کهنه ی شناسنامه هایشان درد می کند من ولی تمام استخوان بودنم لحظه های ساده ی سرودنم درد می کند انحنای روح من شانه های خسته ی غرور من تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است کتف گریه های بی بهانه ام بازوان حس شاعرانه ام زخم خورده است دردهای پوستی کجا؟ درد دوستی کجا؟ این سماجت عجیب پافشاری شگفت دردهاست دردهای آشنا دردهای بومی غریب دردهای خانگی دردهای کهنه ی لجوج اولین قلم حرف حرف درد را در دلم نوشته است دست سرنوشت خون درد را با گلم سرشته است پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟ درد رنگ و بوی غنچه ی دل است پس چگونه من رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟ دفتر مرا دست درد می زند ورق شعر تازه ی مرا درد گفته است درد هم شنفته است پس در این میانه من از چه حرف می زنم؟ درد، حرف نیست درد، نام دیگر من است من چگونه خویش را صدا کنم؟

من ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

امشب به حال دستهای پینه بسته ای گریستم 

                                           با خود فکر می کنم عمری برای چه زیستم

از صبح   که        بیدار می    شوم تا به شب  

                                           دنبال    خود   می روم اما، انگار که نیستم

گاهی زجنوبی ترین نقطه پستی گذشته ام  

                                            شاید سوال   این است    که من  کیستم

در ذات   ما   نطفه   عشقی    سر شته اند  

                                         باید زصاحب این عشق پرسمی که چیستم

گاهی که ذهنم از   این نقطه ها  پر است 

                                              باید صراط راستی   اضافه کنم به لیستم

شاید هوای زیستنم   را عوض کنم زخود  

                                                بهتر همان زاین ترن پیاده شوم  ایستم

نمی دانم باید چه چیزی را در خاطراتم بنگارم تمام جمله های من از باید می آیند ودر ای کاش های نا همگون می میرند . 

تمام زندگی من در هیچ خلاصه می شود که از در خت خا طراتم در عمق جنگلی در دور دست ها آنها را می آویزیم وهر شب باد با زوزه هایش خاطراتم را تاب می دهد .

نشسته ام ولحظه به لحظه تمام سنگ های زندگی ام را وزن می کنم وآرزو می کنم که در ترازوی راه رفته ام ،وزن خوشبختی هایم از وزن سنگهایم بیشتر باشد . باید مثل همان کوزه گر سنگی بیاورم وحجره ای بسازم در سر در قبرستانی که پدرانم هفت پشت در آن خوابیده اند . وهر وقت کسی مرد .سنگی بیندازم به نشانه دور ریختن لحظه های تلخ زندگی ام وتصمیم بگیرم که که در اولین طلوع خورشید شیشه ای بیاورم ونور را جمع کنم . وخانه ای بسازم از جنس بلور .

باید بشتابم کسی چه می داند شاید آخرین روز من همین امروز است